Pristup
Ovaj pristup se bavi pitanjem funkcionisanja i problemima nervnog, endokrinog i imunog sistema, i uticaja na promene psihološkog statusa pacijenta. Kao nova grana medicine PNEI izučava kako psihološke disfunkcije mogu uticati na fiziologiju i kako izazivaju probleme u nervnom, endokrinom i imunom sistemu.
PNEI i Hronični stres
Hronični stres se povezuje sa nastankom skoro svih hroničnih bolesti a zapravo predstavlja, našu neprimerenu reakciju na životne situacije. Hronični stres za koji mi znamo, ima mnoge efekte na ljudsko telo i može izazvati probleme u neuroendokrinoj sekreciji kao i bolesti koje su posledične poremećaju lučenja hormona. Hipotalamo-hipofizna-adrenalna ili HPA osovina je kompleks vrlo složenih uticaja i povratnih sprega između tri endokrine žlezde: hipotalamus, hipofiza i nadbubrežne žlezde.
Kada ova tri organa reaguju između sebe, kontrolišu našu reakciju na stres i imaju antinflamatorni efekat.
Šta je PNEI?
Različiti sistemi (psihološki, neurološki, endokrini i imuni) međusobno deluju kako bi postigli unutrašnju homeostazu organizma. Kao dokaz za to, dokazano je da su imune ćelije u stanju da tumače poruke koje dolaze iz autonomnog nervnog sistema (ANS) i iz mozga.
Ako su um i telo (Psiha i Soma) stoga u stanju da stupe u interakciju, nije teško prihvatiti ideju da raspoloženje (zamišljeno kao okvir uma, manje-više pozitivno, pri tumačenju stimulusa) može regulisati, ili barem uticati (ili ako više volite, ometati) centralni nervni sistem, hormonalni i imuni.
Svako emocionalno stanje kao što su ljubav, strah, zadovoljstvo, bol, anksioznost, bes, itd., sa svojim složenim nijansama koje se obično nazivaju osećanjima, generisano je procesima koji se odvijaju u „plemenitim“ oblastima (kora, limbički režanj, itd.) mozga i šire se po celom telu (a samim tim i u pojedinim organima i sistemima) putem bioglivenog neurohemijskog delovanja i neurohemijskog delovanja supstance definisane kao "ligandi" (koji moduliraju signal između pojedinačnih ćelija), uključujući neuropeptide, neurotransmitere i hormone.
Ovi „ligandi“ i njihovi receptori (specifične „brave“ smeštene na ćelijskoj membrani) su prisutni u svakom delu tela, a ne samo u nervnom sistemu. To znači da celo telo „razmišlja” (makar na manje ili više izazovan način, u zavisnosti od konkretnog područja) i da svaka ćelija „oseća” i testira „emocije”, stvara sopstvene informacije i šalje ih svakoj drugoj ćeliji kroz gustu komunikacionu mrežu tako da se svaki ljudski psihofizički aspekt može posmatrati kao deo jedinstvene realnosti.
Molekularna osnova emocija se stoga može definisati kao glasnici koji prenose informacije za povezivanje glavnih telesnih sistema između njih u jednu funkcionalnu jedinicu koja se može definisati kao telo/um. PNEI, predstavlja onu oblast istraživanja koja pokriva širok spektar naučnih humanističkih disciplina, i na kraju, predstavlja objedinjujuće sredstvo za različite aspekte složenog okvira fenomena adaptacije organizma.
Sve kreće iz stomaka...
Danas se sa sigurnošću može reći da je najznačajniji uzročnik nastanka autoimunih bolesti, zapravo narušena osovina, tj. preterano lučenje određenih neurotransmitera (dopamin, noradrenalin i serotonin) i hormona nadbubrežne žlezde (kortizol), što podstiče inflamaciju preko poremećaja mikrobiote u crevima, nastanak insulinske rezistencije, poremećaj polnih hormona, nastanak sindroma propustljivih creva i poremećaj sna.
